Budynek

Dominującym inwestorem w okolicy ulicy Błogockiej było wojsko, najpierw austriackie, a w okresie międzywojennym polskie. Pod koniec XIX wieku na tym terenie powstała nowoczesna dzielnica wojskowa oparta zapewne częściowo na planach typowych, sporządzonych w wiedeńskiej Wojskowej Akademii Technicznej przez Franz Vongrubera. Najpoważniejszą inwestycją wojskową w Cieszynie w okresie międzywojennym była budowa Domu Żołnierza.
Dom Żołnierza jest ostatnim większym obiektem użyteczności publicznej realizowanym przez cieszyńskiego architekta Alfreda Widermnna w okresie między obiema wojnami światowymi. Szczęśliwie w Centralnym Archiwum Wojskowym w Warszawie zachowała się do naszych czasów dokumentacja projektowa. Budynek powstał w latach 1933-1935 na gruncie podarowanym przez miasto Komitetowym Opieki nad Żołnierzem. Uroczystości otwarcia odbyły się 11 XI 1935 r. Inwestycję realizowała firma budowlana Józefa Raszki. Fragmenty projektów zostały opublikowane w dwutomowym prestiżowym wydawnictwie Budownictwo Wojskowe 1918-1935 pod redakcją Aleksandra Króla. Rysunek perspektywiczny uwidacznia doskonałe wyczucie formy i proporcji przez architekta. Bryła odzwierciedla wszystkie kierunki awangardowe drugiej połowy lat trzydziestych XX wieku. Kompozycja powstała z prostopadłościanów, których niesymetryczne miejsce przecięcia tworzy ryzalit, gdzie Alfred Wiederman umieścił wejście główne. Gzymsy harmonizujące ze szprosami okiennymi tworzą podziały horyzontalne w fasadzie ozdobnego ryzalitu od strony ul. Błogockiej pionowymi akcentami są pilastry oraz okrętowy maszt zamontowany na szczycie, aby lepiej doświetlić klatkę schodową, prawy narożnik został przeszklony. Wnętrze jak każdy obiekt tego typu w międzywojennej Polsce, zawierało zapewne: sale teatralną i kinową, sale jadalną (gospodę), bibliotekę, i czytelnię, świetlicę, salę gimnastyczną, kasyno oraz hotel żołnierski, w niektórych przypadkach, jak właśnie w Cieszynie urządzono salę wielofunkcyjną pełniącą rolę widowiskową i sportową. Na planie parteru, widoczna jest nisza ze sceną, która posiada wbudowany ekran kinowy, według relacji światków, funkcję kina budynek aż do lat sześćdziesiątych XX wieku. Na zachowanym planie przyziemia widzimy szereg pomieszczeń gospodarczych, zapewniających użytkownikom naj-wyższy komfort obsługi na tej kondygnacji mieściły się: garderoba, kuchnia, herbaciarnia, kredens, skład napoi (zapewne wytwornych trunków, od których wojsko nie stroniło) potrawy transportowano do reprezentacyjnych pomieszczeń małymi windami w które wyposażono obie kuchnie urządzone symetrycznie na dwóch końcach suteren.
Przemysław Czernek, Szlakiem Cieszyńskiej Moderny, Cieszyn 2012.